Özellikle Parkinson ve Alzheimer hastalarının katıldığı bu seanslarda, dans terapi yöntemiyle hareket becerilerinin geliştirilmesi ve yaşam kalitesinin artırılması hedefleniyor.

Atölyelere katılanlardan Christopher Koch, dansın kendisine iyi geldiğini ifade ederek şunları söylüyor:

“Tango yaparken Parkinson’u unuttum diyebilirim. Böyle anlar yaşamak bile bana yetiyor.”

Koch’un eşi Isabelle Koch ise eşinin dans tutkusu sayesinde hayata daha pozitif baktığını belirtiyor:

“Christopher her zaman iyi bir dansçıydı. Dans onun kalbinde hâlâ yaşıyor.”

Programı yöneten dans terapisti Claire Rüfenacht, çalışmanın amacını şöyle özetliyor:

“Bir müzede dans etmek sıradan bir deneyim değil. Mekânın estetiği ve sanatsal atmosferi, katılımcıların kendilerini özgür bırakmalarını kolaylaştırıyor ve onlara ilham veriyor.”

Terapide tangonun tercih edilmesinin önemli bir nedeni var. Nörolojik hastalıklarda sıkça görülen harekete başlama güçlüğü tango figürleriyle aşılabiliyor. Katılımcılar müziğin ritmi ve yönlendirmeler sayesinde denge, koordinasyon, niyet ve odaklanma becerilerini yeniden kazanabiliyor.

Sanatın ve hareketin iyileştirici gücünü bir araya getiren bu tango seansları, hastalara yalnızca fiziksel bir egzersiz sunmakla kalmıyor; aynı zamanda sosyal bağ kurma, özgüven kazanma ve yaşam sevincini artırma fırsatı da sağlıyor.